Als toekomst verleden is en het heden nog kan veranderen

• 

  foto gemaakt door Motoki Tonn

Dit is de laatste blog in de serie van de universele rechten van de mens. In deze blog neem ik artikel 30, en tevens laatste artikel van de verklaring, als leidraad voor deze blog.

Geen bepaling in deze Verklaring zal zodanig mogen worden uitgelegd, dat welke Staat, groep of persoon dan ook, daaraan enig recht kan ontlenen om iets te ondernemen of handelingen van welke aard ook te verrichten, die vernietiging van een van de rechten en vrijheden, in deze Verklaring genoemd, ten doel hebben.

Het laatste artikel klinkt een beetje als een uitgeputte strijder die nog een laatste dreigement eruit gooit, wetende dat dit niet meer veel waard is en de vijand eerder zal doen lachen dan afschrikken. Zo lijkt het ook te gaan met al die mooie internationale verdragen die het leven op handen lijken te dragen, maar verbrijzelen in het aanzien van het duister. 

“Jij mag mijn autootje niet afpakken”, zegt het jongetje tegen zijn speelkameraadje en roept zijn moeder. Het speelkameraadje slaat het jongetje met zijn eigen autootje in het gezicht en rent ermee weg. Moeder zegt tegen beide jongens dat ze moeten leren om te delen en dat het speelkameraadje ook best wel met het autootje mag spelen. De jongen droogt zijn tranen als moeder zegt dat hij een grote jongen moet zijn. Alles in hem zegt dat dit niet oké is, maar hij schuift zijn innerlijke kompas opzij en voldoet aan de nieuwe spelregels.

De universele rechten van de mens waren de oude spelregels en inmiddels zijn er nieuwe spelregels uitgedeeld. Menig overheid wereldwijd, maakt en veranderd de maatschappelijke spelregels dagelijks, en vele burgers volgen braaf. Men volgt braaf, omdat alle voorgaande spelregels als fair werden beschouwd. Ze werden gezien als fair omdat jij en ik er niet genoeg overlast van hadden. Omdat wij ons natje en ons droogje hadden en alles dat buiten onze eigen scoop lag, dat vergelijkbaar was met iets dat op televisie gebeurde ergens ver weg, dat deed er niet echt toe. Maar nu pakken de nieuwe spelregels niet zo heel lekker uit voor grote groepen mensen. Of we nu een voorstander zijn of tegenstander, de uitkomst is uiteindelijk voor iedereen negatief. Of we dit kunnen doorzien of niet dat doet niets af aan de uitkomst.

We kunnen ons ook de vraag stellen of de wereld nu ineens unfair is geworden of dat dit al wel eventjes aan de gang was. Want net zoals de mestkever zijn mestballetje steeds groter rolt, zo rolde de shit in deze wereld ook steeds verder. En waarom? Omdat niemand ging staan. Omdat iedereen zijn goedkeuring linksom of rechtsom gaf. Want we leken ook mee te mogen profiteren. Maar was dat zo? Hoe vaak in de geschiedenis van de mensheid zijn we niet van alles dat ons lief was gestript? En dan zijn er nog mensen die de slogan: you will own nothing and be happy, van het WEF in handen van het WEF een goed idee vinden. Dat noemen we Stockholm syndroom. Dat is trauma.

Wat een grote groep dus niet goed lijken te begrijpen is dat we het voor onszelf moeten gaan doen. We moeten naar binnen keren, onze eigen kracht aanspreken en onze rug rechthouden als ons autootje wordt afgepakt. En dat autootje staat niet voor materiële bezittingen. Het autootje is onze soevereiniteit en onze eeuwige bron van energie. Want hoelang willen we nog uitgemolken worden? Hoelang willen we nog als batterij gebruikt worden? Hoelang blijven we onszelf weggeven tot aan onze eigen tempel toe?

Alles wijst op ons, we staan in het middelpunt van onszelf. Wat tegen onze eigen natuur indruist is niet de weg, wij zijn ons eigen punt op de horizon. Ook al worden internationale verdragen aan de laars gelapt dat veranderd niet hoe wij leven vanuit onze eigen bron connectie. We mogen ons uitgeput voelen, we mogen af en toe denken dat er geen eind aan dit drama komt. Maar we moeten wel blijven durven dromen en onszelf de goedkeuring geven om volgens de wetten van de natuur het leven te leven zoals het is bedoeld. Pure liefde en om daar te komen moeten we sterke grenzen stellen. Zolang de meeste ruggen niet recht staan, lijkt het een onbegonnen zaak om weer terug te keren naar een status quo die niet het duister dient. Maar het begint bij een ieder van ons. We kunnen elkaars rug niet rechthouden, we kunnen wel verbinden in liefde en genegenheid.

En hoe gerechtvaardigd het is om bezorgd te zijn over hoe de muren ons gaan insluiten of hoe het net zich sluit. Onze blik moet niet naar buiten zijn, maar naar binnen. Een naar buiten gaande beweging is er één van projectie. Projectie die aangestuurd wordt door al die patronen die we van binnen hebben geaccepteerd en waar we goedkeuring voor hebben gegeven. Een projectie kan duivels zijn of goddelijk, verontrustend of geruststellend, maar aan het einde van de dag blijft het een projectie. Een wolk die ons tegenhoudt om de werkelijkheid te zien voor wat het is. 

Ook al is het web van projecties nog zo dicht geweven, onze ster schittert in het midden van het web en schijnt licht op al die patronen die gezuiverd dienen te worden. Heb vertrouwen dat we ze allemaal zullen zuiveren, omdat onze connectie met de bron zo groot is dat het ons doet opstaan. Doet opstaan en te durven gaan staan voor dat morele kompas, dat door onze jeugd heen langzaam is kapot gemaakt, maar nog steeds aanwezig is. Als eerder gezegd in deze blogserie, we hebben geen wetten nodig van buitenaf, het zit al in ons. Het enige wat ons rest is dit kompas te zuiveren van patronen en invloeden van buitenaf die indruisen tegen onze eigen natuur.

De mestkever die zijn eigen shit vergroot door het balletje steeds groter te draaien ook wel scarabee genoemd, staat in het oude Egypte voor creatie en wedergeboorte. Op dit moment laten we anderen aan het roer staan van onze creaties, we laten ons beïnvloeden door corrupte theorieën. Doordat we aan het overleven zijn hebben we nooit tijd om zelf eens op onderzoek uit te gaan en te zien hoe lang de leugen al op ons wordt gespeld. Het decor waarin ons leven zich afspeelt is niet wat de meesten van ons denken dat het is. Durf te zien, en durf te veranderen. Alles is vergankelijk, behalve ons echte zelf. Gebruik de hartslag van het leven zoals het bedoeld is. Pluk de druiven van onze reis in dit leven. We zijn zo klaar om op te staan. Zelfs diegenen met bibberende benen. We zijn rijp en hebben zoveel liefde en genegenheid te geven aan onszelf en de aan de ander.

Als we allemaal in onze pure liefde gaan staan dan veranderd morgen het wereldtoneel. Doe niet mee aan dat wat indruist tegen alles waar jij voor op wil staan, blijf trouw aan jezelf. Is het geen zalig idee om weer zelf aan het roer te staan en zelf die kaart te lezen? De wereld hoeft niet te zijn zoals hij nu is. Laat dit een overgang zijn en laat ons dromen van een wereld die in de toekomst al klaar ligt voor hen die dat willen zien.

Het boetekleed mag uit, je bent al vrij.

• 

  foto gemaakt door John Rodenn Castillo

In deze blog gebruik ik artikel 29 van de universele rechten van de mens als leidraad.

Een ieder heeft plichten jegens de gemeenschap, zonder welke de vrije en volledige ontplooiing van zijn persoonlijkheid niet mogelijk is. In de uitoefening van zijn rechten en vrijheden zal een ieder slechts onderworpen zijn aan die beperkingen, welke bij de wet zijn vastgesteld en wel uitsluitend ter verzekering van de onmisbare erkenning en eerbiediging van de rechten en vrijheden van anderen en om te voldoen aan de gerechtvaardigde eisen van de moraliteit, de openbare orde en het algemeen welzijn in een democratische gemeenschap. Deze rechten en vrijheden mogen in geen geval worden uitgeoefend in strijd met de doeleinden en beginselen van de Verenigde Naties.

Is dat niet wat we altijd hebben geleerd, om de regels te volgen, om de orde in de maatschappij te handhaven? Maar wiens orde is dat? In artikel 29 gaat het over de orde van de Verenigde Naties. Dan zouden we ons moeten afvragen of dat inderdaad een fris genoeg clubje is om aan te gehoorzamen. In welke cultuur we ook zijn opgegroeid, het gehoorzamen aan iets buiten onszelf staat overal hoog in het vaandel. Immers wij zijn inherent kwaadaardig, zoals vele levenstheorieën ons doen geloven. Maar is dat zo? Worden wij als duivels geboren? Is er geen plaats voor goed in onszelf? Of is dit een beeld dat ons wordt aangepraat om als zondaars op aarde te komen? Om vanaf de dag dat we geboren worden boetedoening te moeten doen. Zijn we zo desperaat, dat we zo’n scenario willen geloven?

Natuurlijk mogen we niet moorden, stelen, verkrachten, anderen het leven zuur maken voor eigen gewin. Maar is dat de persoonlijke instructie waarmee een baby op de wereld komt? Een mensenbaby wordt geboren in vergetelheid. We gaan allen door de sluier van het niet weten, wat in bepaalde theorieën wordt aangeduid als een onbeschreven blad of een schone lei. Maar we zijn, nog leeg, nog kwaadaardig, dit is de synthetische realiteit die over de werkelijkheid schuift. Laat ons herinneren. Laat ons herinneren wie we werkelijk zijn en laten we ons niets laten aanpraten. 

We zijn pure liefde en zijn al bij de geboorte goed zoals we zijn. Wat we daarna besluiten te volgen is aan ons. Luisteren we naar onze eigen hartfrequentie of laten we anderen, de maatschappij ons dicteren wat te doen? Want met net zoveel gemak kunnen we een reflectie zijn van ons echte zelf. Van onze connectie met de bron. Welk spiegelbeeld kiezen we? Gaan we voor onze synthetische apathische versie of blijven we trouw aan wie we eigenlijk zijn, pure liefde?

We hebben al een natuurlijke orde in onze persoonlijke instructies ingebouwd zitten. Als armoede en het achterstellen van bepaalde bevolkingsgroepen niet bestaat, dan bestaat er ook geen diefstal. Als we het leven in zijn echte vorm begrijpen hoeven we niet om emotionele redenen een ander te vermoorden. Wanorde bestaat alleen als er verwarring is over de persoonlijke instructies of als er geen instructies lijken te zijn. De vergetelheid leidt ons weg van onze persoonlijke instructies en dat doet lijken alsof we een buiten onszelf zijnde orde nodig hebben. Is dat echt zo?

Het is een tijd waarin orde overgaat in dictatuur en technocratie en tegelijkertijd is het een tijd van groei en verandering. Het is een tijd om de gaan staan en niet meer in die realiteit te geloven die moedwillig over onze echte werkelijkheid wordt heengelegd. Fictieve getallen over pandemieën en klimaatveranderingen. Een fictief narratief over het bankwezen en onze mondiale economie. Dat is niet ons verhaal, dat is een opgelegd verhaal. Ons verhaal gaat over het leven zelf. De zaligheid van het leven. Ook al lijkt dat leven, een soort van beloofde land, ver weg achter prikkeldraad te zijn. Worden we als vee door een vooraf uitgestippeld pad geduwd. Het is niet echt. De wei ligt nog steeds open en aan onze voeten.

Het is een illusie en een keuze om de weg te volgen waarin wij slecht worden genoemd en dingen moeten verdienen, de wortel aan de stok. Het is allemaal al hier, we kunnen simpelweg de tijdlijn kiezen die echt bij ons hoort. We hoeven niets te verdienen om deel te mogen nemen aan de maatschappij. Wij zijn de samenleving, wij zijn onze eigen gemeenschap. Zonder mensen, zonder burgers is er geen ‘credit based’ maatschappij. Laat dat maar eens landen. Als wij niet meedoen, waarom zou er dan overregulatie en super orde nodig zijn? Er zijn echter wel slaven nodig om slaven te drijven. Er zijn wel vrijwilligers nodig om deze te mijnen. We hebben gezien dat die vrijwilligers er tot nu toe nog wel zijn, mensen die zich graag laten prikken, met QR codes gemanipuleerd worden en straks als vee gechipt. Het is een keuze aan welke realiteit we mee willen doen.

Echter velen van ons zijn als door een bliksemschicht de afgelopen tijd wakker geschrokken. Zij hebben zich gerealiseerd dat ze zich niet in een echte realiteit bevonden. Zij vonden hun hartfrequentie weer terug, hun eigen instructies. Al is het nog wat trillerig en beverig en is alle angst nog niet weg. Dit is wel een groep die zegt: tot hier en niet verder. Want ons gevoel van veiligheid wordt behoorlijk uitgedaagd. En dan kan het zijn dat we willen vasthouden aan dat wat we al zo lang kennen. Zonder te zien dat volgens de wetten van de natuur dingen ook moeten afsterven, zich ontdoen van de vorm die ze hadden, om zo terug te keren in een vorm die ons allen dient. Als de wereld in de brand staat is dat eng, maar vuur reinigt ook. Als er een mega storm op aarde waait die alles omver blaast dan geeft dat chaos en is dat angstaanjagend, maar een storm klaart de lucht ook. Wanneer overstromingen alles wegspoelen wat ons lief is dan geeft dat trauma, maar water wast net zo goed alles schoon. Zie deze vormen van destructie, maar laat los dat dit de orde verstoort en bedreigend is. Om tot het nieuwe te komen moet het oude eerst verdwijnen. Pijn is niet altijd slecht, soms is het nodig om weer terug naar onszelf te komen.

We zijn met twee voeten gegrond in de natuur, we zijn water en functioneren ook als zodanig.  Het is onze hartfrequentie die onze gids is, niet de gedachten, de emoties en de gevoelens die niet altijd zuiver en alleen van ons zijn, maar deel uitmaken van een synthetische realiteit die niet onze realiteit is. Een realiteit die de onze nabootst en ons wil laten geloven dat het de enige en echte realiteit is. Haal deze sluier weg en volg de hartfrequentie en de eigen instructies en stroom als en met het water. Wat een gelukzaligheid om al dat is te zijn, om te mogen vertrouwen op onszelf en alleen goedkeuring aan onszelf te hoeven afleggen. De mens zoals we bedoeld zijn heeft geen orde van buitenaf nodig, dat geldt alleen voor een synthetische werkelijkheid, waarin goed en slecht elkaar om de oren slaan.