foto gemaakt door Motoki Tonn
Dit is de laatste blog in de serie van de universele rechten van de mens. In deze blog neem ik artikel 30, en tevens laatste artikel van de verklaring, als leidraad voor deze blog.
Geen bepaling in deze Verklaring zal zodanig mogen worden uitgelegd, dat welke Staat, groep of persoon dan ook, daaraan enig recht kan ontlenen om iets te ondernemen of handelingen van welke aard ook te verrichten, die vernietiging van een van de rechten en vrijheden, in deze Verklaring genoemd, ten doel hebben.
Het laatste artikel klinkt een beetje als een uitgeputte strijder die nog een laatste dreigement eruit gooit, wetende dat dit niet meer veel waard is en de vijand eerder zal doen lachen dan afschrikken. Zo lijkt het ook te gaan met al die mooie internationale verdragen die het leven op handen lijken te dragen, maar verbrijzelen in het aanzien van het duister.
“Jij mag mijn autootje niet afpakken”, zegt het jongetje tegen zijn speelkameraadje en roept zijn moeder. Het speelkameraadje slaat het jongetje met zijn eigen autootje in het gezicht en rent ermee weg. Moeder zegt tegen beide jongens dat ze moeten leren om te delen en dat het speelkameraadje ook best wel met het autootje mag spelen. De jongen droogt zijn tranen als moeder zegt dat hij een grote jongen moet zijn. Alles in hem zegt dat dit niet oké is, maar hij schuift zijn innerlijke kompas opzij en voldoet aan de nieuwe spelregels.
De universele rechten van de mens waren de oude spelregels en inmiddels zijn er nieuwe spelregels uitgedeeld. Menig overheid wereldwijd, maakt en veranderd de maatschappelijke spelregels dagelijks, en vele burgers volgen braaf. Men volgt braaf, omdat alle voorgaande spelregels als fair werden beschouwd. Ze werden gezien als fair omdat jij en ik er niet genoeg overlast van hadden. Omdat wij ons natje en ons droogje hadden en alles dat buiten onze eigen scoop lag, dat vergelijkbaar was met iets dat op televisie gebeurde ergens ver weg, dat deed er niet echt toe. Maar nu pakken de nieuwe spelregels niet zo heel lekker uit voor grote groepen mensen. Of we nu een voorstander zijn of tegenstander, de uitkomst is uiteindelijk voor iedereen negatief. Of we dit kunnen doorzien of niet dat doet niets af aan de uitkomst.
We kunnen ons ook de vraag stellen of de wereld nu ineens unfair is geworden of dat dit al wel eventjes aan de gang was. Want net zoals de mestkever zijn mestballetje steeds groter rolt, zo rolde de shit in deze wereld ook steeds verder. En waarom? Omdat niemand ging staan. Omdat iedereen zijn goedkeuring linksom of rechtsom gaf. Want we leken ook mee te mogen profiteren. Maar was dat zo? Hoe vaak in de geschiedenis van de mensheid zijn we niet van alles dat ons lief was gestript? En dan zijn er nog mensen die de slogan: you will own nothing and be happy, van het WEF in handen van het WEF een goed idee vinden. Dat noemen we Stockholm syndroom. Dat is trauma.
Wat een grote groep dus niet goed lijken te begrijpen is dat we het voor onszelf moeten gaan doen. We moeten naar binnen keren, onze eigen kracht aanspreken en onze rug rechthouden als ons autootje wordt afgepakt. En dat autootje staat niet voor materiële bezittingen. Het autootje is onze soevereiniteit en onze eeuwige bron van energie. Want hoelang willen we nog uitgemolken worden? Hoelang willen we nog als batterij gebruikt worden? Hoelang blijven we onszelf weggeven tot aan onze eigen tempel toe?
Alles wijst op ons, we staan in het middelpunt van onszelf. Wat tegen onze eigen natuur indruist is niet de weg, wij zijn ons eigen punt op de horizon. Ook al worden internationale verdragen aan de laars gelapt dat veranderd niet hoe wij leven vanuit onze eigen bron connectie. We mogen ons uitgeput voelen, we mogen af en toe denken dat er geen eind aan dit drama komt. Maar we moeten wel blijven durven dromen en onszelf de goedkeuring geven om volgens de wetten van de natuur het leven te leven zoals het is bedoeld. Pure liefde en om daar te komen moeten we sterke grenzen stellen. Zolang de meeste ruggen niet recht staan, lijkt het een onbegonnen zaak om weer terug te keren naar een status quo die niet het duister dient. Maar het begint bij een ieder van ons. We kunnen elkaars rug niet rechthouden, we kunnen wel verbinden in liefde en genegenheid.
En hoe gerechtvaardigd het is om bezorgd te zijn over hoe de muren ons gaan insluiten of hoe het net zich sluit. Onze blik moet niet naar buiten zijn, maar naar binnen. Een naar buiten gaande beweging is er één van projectie. Projectie die aangestuurd wordt door al die patronen die we van binnen hebben geaccepteerd en waar we goedkeuring voor hebben gegeven. Een projectie kan duivels zijn of goddelijk, verontrustend of geruststellend, maar aan het einde van de dag blijft het een projectie. Een wolk die ons tegenhoudt om de werkelijkheid te zien voor wat het is.
Ook al is het web van projecties nog zo dicht geweven, onze ster schittert in het midden van het web en schijnt licht op al die patronen die gezuiverd dienen te worden. Heb vertrouwen dat we ze allemaal zullen zuiveren, omdat onze connectie met de bron zo groot is dat het ons doet opstaan. Doet opstaan en te durven gaan staan voor dat morele kompas, dat door onze jeugd heen langzaam is kapot gemaakt, maar nog steeds aanwezig is. Als eerder gezegd in deze blogserie, we hebben geen wetten nodig van buitenaf, het zit al in ons. Het enige wat ons rest is dit kompas te zuiveren van patronen en invloeden van buitenaf die indruisen tegen onze eigen natuur.
De mestkever die zijn eigen shit vergroot door het balletje steeds groter te draaien ook wel scarabee genoemd, staat in het oude Egypte voor creatie en wedergeboorte. Op dit moment laten we anderen aan het roer staan van onze creaties, we laten ons beïnvloeden door corrupte theorieën. Doordat we aan het overleven zijn hebben we nooit tijd om zelf eens op onderzoek uit te gaan en te zien hoe lang de leugen al op ons wordt gespeld. Het decor waarin ons leven zich afspeelt is niet wat de meesten van ons denken dat het is. Durf te zien, en durf te veranderen. Alles is vergankelijk, behalve ons echte zelf. Gebruik de hartslag van het leven zoals het bedoeld is. Pluk de druiven van onze reis in dit leven. We zijn zo klaar om op te staan. Zelfs diegenen met bibberende benen. We zijn rijp en hebben zoveel liefde en genegenheid te geven aan onszelf en de aan de ander.
Als we allemaal in onze pure liefde gaan staan dan veranderd morgen het wereldtoneel. Doe niet mee aan dat wat indruist tegen alles waar jij voor op wil staan, blijf trouw aan jezelf. Is het geen zalig idee om weer zelf aan het roer te staan en zelf die kaart te lezen? De wereld hoeft niet te zijn zoals hij nu is. Laat dit een overgang zijn en laat ons dromen van een wereld die in de toekomst al klaar ligt voor hen die dat willen zien.
Broodje schuifkaas 