Gelijk Geld Kapitalisme – Doping: jezelf omdopen tot supermens

 

 

 

Doping is een groot probleem binnen de sportwereld en nu met de bekentenissen van Lance Armstrong helemaal weer in de picture. De vraag is of, wanneer we over het dopingsprobleem spreken, de doping op zich het probleem is, of zijn het de de krachten erachter die het probleem in beweging houden. Letterlijk in beweging houden, want de big business wat de doping industrie is, heeft er belang bij om doping binnen de sportwereld in stand te houden, daarnaast is de sportwereld ook een industrie geworden waar het om geld draait. Topprestaties worden in geld uitgedrukt, want het gaat er allang niet meer over of je lekker je lijf beweging hebt gegeven, of je bloed weer lekker stroomt en of je niet door je grenzen bent gegaan om door je eigen hormonen een high effect te behalen. Topsport is een verslaving geworden aan geld en zogeheten stimulerende middelen.

 

Het dopingsprobleem in de topsport is dan ook niet zomaar te tackelen door rechtlijnige benaderingen die de nadruk leggen op de in overtreding zijnde topsporter. Het is belangrijk om eerst eens te kijken naar wat doping nu precies doet als het gaat om prestatie verhoging binnen de sport. Dat doping je omtovert tot supermens is een soort van volksoverlevering geworden. Zo wordt gezegd dat met stimulerende middelen een sporter bovennatuurlijke prestaties kan leveren en dat zou niet fair zijn ten opzichte van zijn rivalen die het niet zouden gebruiken en niet fair jegens de topsport. Maar wanneer wij naar het onderzoekswerk van Bram Brouwer ( sportcoach en psycholoog ) kijken, dan zien wij dat hij in een interview met Rini Wagtman in ‘Managementissues.com’ het volgende zegt over doping.

 

In zijn scriptie ‘Doping als drogreden’ belicht Bram Brouwer doping vanuit verschillende invalshoeken. Hij keek niet alleen van de medische kant, maar ook naar de regels en de inspanningsfysiologie. ‘Doping helpt niet’, concludeert Bram. Zelfs het vermeende wondermiddel epo (erythropoëtine) dat de aanmaak van rode bloedcellen en daarmee het zuurstoftransport stimuleert, heeft volgens Bram nauwelijks of geen prestatiebevorderend effect bij wielrenners. ‘Ik heb het in ieder geval niet kunnen vinden’, stelt hij. ‘Ik zeg niet dat doping niets doet. Maar dan toch vooral in het hoofd. Het geeft een placebo-effect. Ik denk dat renners harder gaan fietsen, omdat ze denken dat ze harder kunnen. Er zijn renners die verliezen omdat ze denken dat anderen met doping rijden en dus wel harder zullen gaan. Bij voorbaat hebben ze al verloren.’

 

Dus wanneer wij naar de positieve prestatie verhoging kijken bij doping dan is er volgens o.a. Bram Brouwer geen significant bewijs dat aantoont dat het lichaam van een topsporter er beter door presteert. Het is de illusie gecreëerd door het middel dat de topsporter laat denken dat hij boven zijn eigen kunnen kan presteren. Dan zouden we ook kunnen stellen dat een suikerpil voldoende is om de topsporter het onderste uit de kan te laten halen voor zijn/haar sponsoren. Dit stelt doping dan gelijk aan de meeste medicatie, die net als doping, niet ver uitsteekt boven een suikerpil als het gaat om de positieve uitwerking op de sporter of patiënt. Een klein gedeelte werkende stof en de illusie dat het een supermiddel is zullen dan tezamen na filtering van deze informatie in het hoofd van de gebruiker een te voorspellen uitkomst generen. Het geld dat met topsport en ook ziekte verdiend kan worden is zo omvangrijk dat de overredingskracht groot is van de kant van de farmaceutische industrie en zijn handlangers.

 

Het dopingsprobleem is een probleem dat niet op zichzelf staat en gecreëerd is door andere geaccepteerde problemen in onze samenleving zoals: geld verdienen aan miniem werkende medische middelen, een miljoenenbusiness maken van sport, sport als rivaliserend spel in de markt te zetten, kijkers zich laten optrekken aan bovennatuurlijke prestaties die zij ook zouden willen leveren en zo kijkcijfers en stadions vol met mensen trekken, de burger te laten geloven dat het oké is om stimulerende middelen te gebruiken en daar aan te verdienen en sporters tot het nulpunt te laten gaan door placebo effecten.

 

Geld verdienen aan miniem werkende medische middelen is tegenwoordig geen geheim meer, maar het merendeel van ons als burgers leggen ons erbij neer dat dit nu eenmaal het spel is dat gepeeld wordt. Op deze manier wordt er ingespeeld op het ‘speciaal zijn’ gevoel van ons als mens om door speciale middelen beter te presteren of beter te kunnen genezen. Het principe van veel geld verdienen en veel winst maken over de lichamen van anderen is de waarde die tot norm verworden is waar wij als burgers merendeel geen vragen bij stellen, want iedereen moet zijn brood ergens mee verdienen.

 

Sport is door de jaren heen een miljoenenbusiness geworden, de sporters zijn de pionnen van de mensen met macht en geld op de achtergrond, terwijl de sporters tot idolen worden gemaakt die iedereen wil zijn vanwege het geld dat ermee gemoeid is. Wanneer sporters een gemiddeld salaris zouden verdienen en er geen enorme bedragen in de clubs om zouden gaan, dan zou de hype die om sport heen gemaakt is niet meer bestaan. Wie heeft een elektromonteur als idool? Of het meisje van de kaasafdeling?

 

Sport gaat niet om lichaamsbeweging, maar om het rivaliseren met anderen. Het principe van winnen als hoogste goed en het zijn van een ‘loser’ wanneer je verliest, is doorgesijpeld in ons dagelijks leven waar ‘the winner takes it all’ regel geldt. Sport gaat niet meer om goed te zorgen voor het lichaam, maar is nu gebaseerd om zoveel mogelijk door grenzen heen te drukken om bovenmenselijke prestaties te leveren. Bij het achterwege blijven van voldoende bovennatuurlijke prestaties wordt er dan al snel overwogen om stimulerende middelen te gebruiken om zo toch als winnaar uit de bus te komen en het geld bij de sponsoren te kunnen laten rollen.

 

Wij als kijkers naar sport, bekijken dit altijd een beetje vanuit een punt van jaloezie, eigenlijk hadden wij ook wel zo willen presteren. Eigenlijk hadden wij ook wel een vriend of vriendin met zo’n lijf willen hebben. Toch blijft dat voor de massa een hopen en verlangen wat hen doet vergeten wat de keerzijde van deze lichaamsconsumerende sportwereld is en dus gaan wij massaal kijken en geld uitgeven aan het bekijken van een sporter die zijn lichaam te grabbel gooit aan stimulerende middelen en geld boven zijn eigen lichaam of leven stelt.

 

Wij winden ons zo nu en dan wel op als er doping aan het licht komt in de sport, maar dat is meer en rotgevoel dat jouw idool dingen doet die hij zonder doping wellicht niet had gedaan en het ophemelen van je idool ineens een nare bijsmaak in de mond geeft. Dan zie je ineens dat jouw held niet anders is dan een ieder ander en zich door doping laat verleiden om te winnen en meer geld te maken. Of jouw idool moet het opnemen tegen anderen die wel doping gebruiken wat het tot een niet faire wedstrijd maakt. Waar willen wij de grens leggen en is doping geoorloofd ook als het blijkt dat het placebo effect groter is dan de werkende stoffen? Want hoe dan ook, gelooft de sporter dat hij beter presteert met doping of dat hij of zij tot het nulpunt kan gaan zonder doping, sport is niet meer in het belang van het lichaam, maar in het belang van geld.

 

 

 

Op een globaal niveau is het goed om ons eens af te vragen wat wij als onafhankelijke landen nu eigenlijk doen, wanneer wij sporters naar sportevenementen sturen die onder invloed van stimulerende middelen, willens en om wetens beter moeten presteren dan de sporter zelf voor mogelijk hield. Is sport op deze manier niet een soort van oorlog voeren om te zien wie de beste is, de winnaar? Wanneer we de rivaliteit uit de sport halen dan is doping nergens meer voor nodig en groots opgezette sportevenementen waar landen meer geld in dit soort happenings stoppen dan in de levensbehoeften van hun eigen bevolking, zijn dan ook totaal overbodig. Net als met oorlog waar de strijd vaak wordt gevoerd over het bemachtigen van natuurlijke bronnen voor energie of mineralen, gaat bij sport de strijd om het bemachtigen van de gouden medailles en bekers. Bij beiden is de gemeenschappelijke deler geld, bij beiden gaat er veel geld in om als we kijken naar alle partijen eromheen die een graantje meepikken.

 

Wat wanneer er geen grof geld meer aan sport verdiend zou worden, zou dan de farmaceutische industrie nog geïnteresseerd zijn in sporters? Wat als het geen grootse evenementen meer zijn, zou een sponsor nog geïnteresseerd zijn in sportteams en sporters? Met andere woorden wanneer we geld elimineren en weghouden van sport dan hebben we ook geen dopingsprobleem meer. Wat wanneer we de rivaliteit uit de sport halen en sport tot lichaamsbeweging verwordt waar je alleen maar jezelf met je eigen prestaties meet?

 

Dit is een 180 graden ommekeer van wat wij denken dat sport zou moeten zijn, maar wat we ons moeten afvragen is het volgende: is mijn definitie die ik heb van sport en het gebruik van doping mijn eigen opinie of is het een geloof dat ik door mijn leven heen heb geadopteerd als zijnde van mij door media en opvoeding aangemeten?

 

Hoe kunnen wij ooit op globaal niveau met elkaar samenwerken wanneer wij rivaliteit tussen ons laten komen en dit zo hard spelen dat wij doping tolereren binnen de sportwereld die wordt geschetst als een wereld waar topsporters bezig zijn met het behalen of behouden van een gezond lichaam.

 

Ook op een individueel niveau ligt de oplossing in de benadering van sport, waarbij wanneer het winnaars-effect eraf wordt gehaald de rivaliteit verdwijnt en er dus ook geen beloning meer is in de vorm van geld of het beter zijn dan de ander, en dat brengt dan de sport terug naar fysiek bezig zijn. Wat automatisch maakt dat doping niet meer in de context van sport past, wanneer het winnaar-effect eraf is.

 

Het is sowieso appels met peren vergelijken als wij ons op sportgebied meten met anderen. Onze fysiologie is anders, onze insteek is anders, ons materiaal is anders, het is dus nooit twee dezelfden met elkaar laten strijden, dus wat zegt de uitkomst van b.v. een wielerwedstrijd, een judo toernooi of een voetbalwedstrijd? Hoe vaak hoor je niet, mijn fiets deed het niet lekker, wij hadden wat mensen met blessures in het team of ik was toch niet zo fit voor die wedstrijd. Dat wordt dan weggedaan als excuses door de media, en ja het zijn excuses bekeken vanuit onze huidige visie op sport. Maar het laat ons ook de realiteit zien dat de strijd niet een evenwichtige strijd is en wij alleen maar ons ego hebben geboost wat vervolgens beloond wordt met geld en een beter leven.

 

 

 

De beloning van een wereld zonder doping, stimulerende middelen, die sport weer terugbrengt tot lichamelijke inspanning/bewegen, is het hebben van respect voor het lichaam. Zou een topsporter echt zo blij zijn met deze stimulerende middelen in zijn/haar lichaam? Het kan zijn dat de sporter er nu niet naar wil kijken omdat het grote geld hem/haar verblind, maar soms moet het toch tot deze mensen doordringen dat er ook negatieve aspecten kleven aan het gebruik van dit soort middelen. Ook al heeft doping grotendeels een placebo effect volgens Bram Brouwer, het kleine beetje werkende stof kan ook schade veroorzaken of afhankelijkheid van het middel.

 

Dus de beloning van geen doping zit hem voornamelijk in:

 

* respect voor het eigen lichaam

* niet door de grenzen van het eigen lichaam gaan met de gevolgen van dien.

* kunnen genieten van het fysiek bezig zijn zonder jezelf te hoeven labelen als winnaar of verliezer.

* niet door anderen vanuit het oogpunt van geld gepushed te worden tot topprestaties die niet zo oké voor het lichaam zijn.

* geen nadelige gevolgen van doping moeten doorlopen.

* het geld en de miljoenenbusiness achter deze doping kan voor de verbetering van het leven in het algemeen gebruikt worden.

 

Bronvermelding en aanvullend materiaal:

Interview Bram Brouwer

Derren Brown ~ Fear and Faith (placebo effect)

The Century of Self

 

 

 

Oude kleding inzamelen voor de minder bedeelde medelander

In een artikel van het NRC las ik het volgende:

“Kleding levert inzamelaars nu zo’n 55 tot 75 cent per kilo op. Naar schatting de helft daarvan gaat naar de gemeentekas. Omdat het inzamelen ook geld kost, blijft nog zo’n acht tot vijftien cent over voor goede doelen.”

“Ze eisen in toenemende mate een gedeelte van de opbrengst op en dat is heel vervelend. De bedragen die we moeten betalen verschillen, maar elke cent die we aan gemeenten afdragen, gaat niet naar de goede doelen die we steunen.”

De reden waarom ik als burger en medelander, oude nog te gebruiken kleding in de kledingbakken deponeer is er maar 1, te weten: anderen die het op dit moment minder hebben dam mij, te voorzien van kleding. Wanneer het mij een worst was geweest wat er met mijn oude kleding was gebeurd dan had ik het wel in het gewone huisvuil weggegooid. Nu begrijp ik uit dit artikel dat er een handel achter de oude kleding ophaalpunten zit en dat gemeenten graag een graantje meepikken, of beter gezegd de halve pitten vetbol inpikken. Soms gaat ook de oude kleding naar tweede hands winkels waar jouw oude kleiding weer verkocht wordt aan derden, dit is totaal buiten ons zicht als burger, omdat we nadat we de kleding in de bakken deponeren geen feedback hebben over waar het heen gaat en wie er wat aan verdiend en wat er vervolgens met het verdiende geld gedaan gaat worden. Dit geldt voor beiden, de gemeenten en de inzamelaars.

Misschien zeg jij wel dat het idee dat er met jouw oude kleding goede doelen worden gespekt voldoende is, om deze gewoonte van oude kleding te deponeren, in stand te houden. Wie weet wil jij niet weten wie welk geld krijgt of neemt en waaraan het dan vervolgens wordt besteed.

Begrijp mij goed, ik hoef geen uitdraai van de boeken van de gemeente noch de inzamelaars, maar wanneer ik een goed doel steun dan zou ik ook graag zien dat zoiets daadwerkelijk gebeurd. Dat is ook de reden waarom ik eigenlijk op de kleding na geen goed doel steun. Goede doelen zeggen veel en beweren veel, maar als ze worden doorgelicht is het steevast dezelfde uitkomst, het overgrote deel van het geld gaat niet naar die doelen die ze mij doen geloven met hun campagnes.

Geven aan goede doelen beschouw ik als het afkopen van mijn geweten. Ik weet dat ik het beter heb dan de groep mensen waar geld voor opgehaald gaat worden, maar ik wil natuurlijk niets veranderen aan mijn situatie, wat automatisch betekent dat er ook niets veranderd aan de situatie van de armlastige ander. Dus om lekker onbezorgd verder te kunnen leven geven wij aan goede doelen, wat ons het recht geeft om ons niet meer over dit soort problematieken te hoeven buigen. Goede doelen die research doen werken meer in op onze angst dan de eerder genoemde doelen, laat ik maar geven aan de kankerbestrijding, want stel je voor dat ik kanker krijg dan moet er wel onderzoek verricht worden. En daar blijft het dan bij, we vragen ons niet af of dat onderzoek wel wordt gedaan en of het meeste geld daarheen gaat. De meeste fondsen zouden toch eens met resultaten moeten komen als je ziet hoeveel geld erin gepompt wordt over vele jaren heen, of komt dat geld net als met de kledinginzameling ook neer op een paar cent die overblijft voor research?

We zijn natuurlijk wel een beetje de weg kwijt in onze ‘op stand ‘samenleving. Bedenk je eens hoe het zou zijn wanneer kleding duurzaam gemaakt zou worden en je 10 jaar met een paar jeans zou kunnen doen. Bedenk je eens dat wanneer imago door kleding niet meer bepaald wie je bent, maar dat je kleding draagt omdat het zo verdomd lekker zit. Wanneer we niet de drang zouden voelen om bij elke nieuwe modegril weer andere kleding te willen, dan konden wij het dragen totdat het op was en dan pas nieuwe kleding aanschaffen.Weg met de inzamelpunten, of toch niet helemaal, want wanneer kleding duurzaam is en een kind groeit eruit, dan kunnen er nog zeker 2 andere kinderen van genieten. Laten we het nog gekker maken en ons het volgende voorstellen, wat als we allemaal genoeg geld/middelen zouden hebben, dan hoeven we niet in te zamelen voor de minder bedeelden. Dan is het een keuze om een kind in de groei in tweede hands, in goede staat kleding, te laten lopen.

We laten ons gek maken door allerlei zaken die afleiden, waardoor we niet meer zien wat er nodig is om onze samenleving weer samen te leven. Duurzame producten dat is de toekomst. Geven aan goede doelen is nare gevoelens onder het design tapijt vegen en dat is niet nodig. Samen zijn we sterk en kunnen wij een samenleving eisen, waar wij samen deel vanuit maken, die zich richt op kwaliteit en niet op kwantiteit, die zich richt op samen rijk en niet op ik wordt rijker over de rug van de ander. Samen sterk, samen rijk.

Kijk ook eens naar het Equal Money Capitalism en lees deze blog eens:

http://economistjourneytolife.blogspot.com

Staan de beste stuurlui altijd aan wal?

We kennen allemaal dat gevoel wel, je snapt als nuchtere Nederlander of medelander, best hoe een democratie zou moeten werken, maar je ziet er niets van terug. Je snapt ook dat wanneer je naar de stembus gaat, dat dit jouw moment is waarop je enige invloed kan uitoefenen op de richting waarin jouw land zou moeten gaan. Maar laten we eerlijk zijn, hoe vaak heb jij niet op een politieke partij gekozen en achteraf het gevoel gehad dat je een kat in de zak hebt gekocht? Dus weg invloed en ging je terug naar af, als stuurlui aan de wal.

Waar onvrede in onszelf bestaat over hoe de koers van ons land wordt bepaald, zullen we eerst zelf in het reine moeten komen met onszelf, om te bepalen wat die onvrede nu eigenlijk is. Alle Nederlandse burgers zijn stuk voor stuk ervaringsdeskundigen over hoe het leven in een betrekkelijk rijk democratisch Westers land zou moeten gaan. We hoeven ons niet minder te voelen dan diegenen die de regels voor ons voorkoken. Wel moeten we voor onszelf bepalen dat wanneer we de voorgekookte regels niet lusten, wat we dan willen eten. Dus enige vorm van kritisch naar onszelf kijken is wel vereist als burgers om tot verandering binnen een land als Nederland te komen. Natuurlijk sta je daar niet alleen in, want vraag maar eens om je heen op verjaardagen of op je werk, wie er nu innig gelukkig is met de gang van zaken en hoe de economie nu draait in Nederland. Die economie die overduidelijk draait door zijn interconnecties met de rest van de wereld. We kunnen ons niet als een laatste welvarend eilandje in de wereld wanen, we maken deel uit van Europa en de rest van de wereld. We beseffen ons dat nog niet altijd, maar we hebben allemaal wel connecties met het buitenland, hetzij vriendschappen, favoriete vakantie bestemmingen, eten dat in het buitenland geproduceerd is. Via de media zien we hoe andere landen hun economieën behandelen of mishandelen. Wij weten wat er in de wereld omgaat en we voelen de onvrede in onszelf groeien. Dan kan de vraag rijzen, wil ik hier nog deel van uitmaken en denk ik dat ik het verschil kan maken?

Velen gingen je voor en stelden die vraag, een aantal konden die vraag beantwoorden, maar niemand kon die acties en veranderingen laten plaatsvinden die onze wereld een ander koers deed varen. Geprobeerd hebben we het wel, maar het lijkt aan weinigen gegeven te zijn om te komen tot daadwerkelijke verandering in onze wereld. Wat zien we dan over het hoofd dat elke keer dat men probeert te veranderen het alleen negatieve consequenties oplevert in plaats van de consistente vooruitgang waar we allemaal op zitten te wachten. Niemand wil 4 jaar opluchting onder kabinet A om vervolgens 4 jaar de duimschroeven weer aan te draaien onder kabinet B en langzaam zonder dat we opletten een spiraalbeweging naar beneden maken. Dat is het punt waar wij zijn beland, populistische oplossingen zijn niet meer voorradig en gedegen oplossingen die een blijvertje kunnen zijn, zijn schaars.

Allemaal zijn we bekend met onze narcistische en egocentrische inslag, niet dat we ermee te koop lopen, want dat is ‘not done’, maar het is er wel. Wanneer er dan polls naar buiten komen over de tevredenheid van de Nederlander en hoe gelukkig de Nederlander wel niet is, dan zien we dat wij gemiddeld niet verder kunnen kijken dan ons tuinhekje. We willen allemaal betere scholen, een beter sociaal vangnet, betere medische zorg en we willen best dat iedereen een huis heeft en een fatsoenlijk bestaan, maar eerst zorgen we voor onszelf. Ondanks dat we dit allemaal wel willen en anderen ook gunnen, het kan niet ten koste gaan van ons eigen ‘geluk’. Het is wel ok wanneer een directeur van een goed, doel salaris moet inleveren en al die andere mensen in de top van onze maatschappij, maar als we deze eerlijkheid doorbereken naar onszelf toe, datnblijkt dat wanneer jij meer verdient dan jouw jongere collega, terwijl je het identieke werk doet, jij geen salaris wilt inleveren om de boel gelijk te trekken.

Laten we nu eens kijken hoe we onze aard van het beestje ten goede kunnen keren. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje en psychologisch onderzoek laat keer op keer weer zien dat wij eerst voor onszelf kiezen alvorens aan de rest te denken. Dan kun je jezelf schuldig gaan voelen, of zien hoe je met deze karakter eigenschap kunt werken. Dit is een punt dat we wereldwijd met elkaar gemeen hebben en een punt waar we wereldwijd wat mee kunnen. We zijn allemaal ervaringsdeskundigen en we zijn de beste stuurlui die aan wal staan, oftewel we staan klaar om altijd te weten wat het beste voor onszelf is. Een rijkaard zal belastingverhoging proberen te voorkomen met omkopingen van het systeem, maar een arme die uitgehongerd is zal wanneer hem/haar een beetje eten wordt aangeboden niet voorstellen om het met het hele dorp te delen. Het is die overlevingsdrang die in ons allen zit, die in reële of irreële omstandigheden naar buiten komt, wat een gegeven is waar we allemaal mee kunnen werken. Het is dat punt van omslag wat nog maar weinigen van ons gezien hebben en naar zouden willen handelen, maar waarom niet, wat heb je te verliezen?

Er is een internationale groep waar allemaal ervaringsdeskundigen vanuit alle lagen van de bevolking samen komen. Van Psychologen tot juristen, tot maatschappelijk werkers, journalisten, sociologen, technici, it-ers, muzikanten, leeraren, kunstenaars, studenten en noem het maar op. Deze organisatie doet al 20 jaar onderzoek naar de aard van de mens om te komen tot een economisch stelsel dat niemand in de kou laat staan. Op dit moment wordt er een tussenvorm ontwikkeld om van een kapitalistisch stelsel over te kunnen naar een stelsel gebaseerd op gelijkheid met als waarde het leven en niet geld zoals we dat nu kennen. Deze tussenvorm heet Equal Money Capitalism en brengt kapitalisme terug naar zijn puurste vorm waarin het iedereen helpt om een waardig bestaan te leiden. Het Equal Money Capitalism geeft ons als beste stuurlui aan wal de gelegenheid om te laten zien wat wij waard zijn en de kans om mee te denken aan een wereld van de toekomst die niet meer gebaseerd is op ongelijkheid en het jezelf verrijken over de rug van een ander. Iedereen rijk, iedereen blij en het is nog mogelijk ook.

Wat kun jij als beste stuurman/vrouw nu doen, op dit moment? Bij jezelf te rade gaan of je bij die eerste club van mensen wil behoren die zegt: stop tot hier en niet verder! Je volgende stap is het delen binnen de sociale media van deze blog, zodat er zoveel mogelijk mensen op de hoogte zijn van het feit dat inspraak wel mogelijk is, wanneer wij samen sterk staan en met gedegen oplossingen komen. Ik heb de moeite gedaan om de blog te schrijven, dus is het een kleine moeite om hem te delen wanneer je het ermee eens bent. Wanneer je alleen vingertje wilt wijzen op anderen, dan behoor je niet tot de groep pioniers die wil komen met antwoorden voor de wereldproblematieken, om zo onszelf niet van de wereldkaart te laten vegen. Geef de mensheid nog een kans en wordt rijk samen met je medemens. Daarnaast kun je op je sociale media kleur bekekenen en een Equal Money batch plaatsen en samen met ons op het Engelstalige forum van gedachten wisselen. Zodra het jou duidelijk wordt waar het Equal Money Capitalism nu echt voor staat, kun je voorzichtig peilen in je omgeving hoe anderen erover denken. Hoe tevreden zijn jouw vrienden, familie en collega’s? Deze blog site zal blijven posten om steeds weer aan de hand van praktische voorbeelden in onze maatschappij aan te geven hoe het ook anders kan, zodat niet alleen een selecte groep profiteert maar iedereen. Het is een kleine moeite, dus laat je op de hoogte brengen van nieuwe posts door een e-mail.

Wij zijn de beste stuurlui ook al lijkt het een kleine groep, door samen sterk te zijn kan het als een steentje in het water worden dat door zijn uitwaaiende golfjes zijn weerga niet kent, daar wil jij toch ook deel van uitmaken? Dat wil jij toch ook kunnen navertellen als je oud bent en je kleinkinderen over vroeger verteld? Wat is een mooier cadeau om te geven dan jezelf een rijk leven bezorgen dat zo duurzaam is dat alle generaties na jou er ook van kunnen genieten?