foto gemaakt door Annie Spratt
In deze blog gebruik ik artikel 19 van de universele rechten van de mens als leidraad.
Een ieder heeft recht op vrijheid van mening en meningsuiting. Dit recht omvat de vrijheid om zonder inmenging een mening te koesteren en om door alle middelen en ongeacht grenzen inlichtingen en denkbeelden op te sporen, te ontvangen en door te geven.
In dit geval zouden we ook kunnen spreken over vrijheid van expressie, aangezien een mening gaat over wat we van iets of iemand vinden. En eigenlijk kunnen we dan spreken van een oordeel. Meningen gaan vaak over onze buitenwereld, zelfs als we onszelf erin betrekken. Dingen als ik vind dat jij het dopje op de tandpastatube moet doen tot aan wat zij doen kan echt niet. Bij expressie is het ons uitdrukken voor wie we zijn in dat moment, we kunnen dan niet anders dan het dicht bij onszelf houden. Doen we dat niet dan wordt het automatisch een mening of overtuiging. De vraag is dan ook of we het hebben van een mening zo belangrijk moeten maken dat we voorbij gaan aan het zijn, aan het uitdrukken van onszelf in het moment? Want in vrije expressie kunnen we ons inleven in onszelf en de ander en zo overbruggen we verschillen en kunnen we dualiteit uit de heersende vergelijking halen. Bij een mening hebben of mogen hebben staan we direct op scherp. We praten dan in termen van het recht hebben op onze mening. Maar hoezo zouden we in dit soort krachttermen praten? Als ik mij vanuit zelfoprechtheid uitspreek dan is er geen sprake van recht hebben op, het is er al, het mag er zijn, omdat het is.
In een realiteit van, zoveel mensen zoveel meningen, leven we in angst. We delen onze mening op Sociale Media en worden vervolgens defensief als iemand anders zijn mening inbrengt die niet in lijn is met de onze. En voila, daar hebben we strijd aangeboord. Delen we onszelf vanuit zelfexpressie en zelfoprechtheid dan kan een ander daar een mening over hebben. Echter, die mening mag er zijn, maar die verandert niets aan onze zelfexpressie. Wanneer de ander vanuit zelfexpressie zichzelf deelt als een respons op onze expressie, ook al zijn ze totaal verschillend, dan ontstaat er een opening om naar elkaar toe te bewegen en een kans om te leren van elkaar. Zonder dat de noodzaak wordt gevoeld om ten strijde te trekken.
We hebben onszelf zo ingekaderd, zo in bubbels, kooitjes en boxen gestopt dat we niet meer buiten deze kaders kunnen denken laat staan onszelf uitdrukken. Zolang we denken dat de realiteit waarin we leven niet maakbaar is, zullen we gedirigeerd worden door deze realiteit en blijven we in het kooitje zitten wachten op het volgende bakje zaad. Het leven en onze realiteiten zijn als een ‘hoorn des overvloeds’, waar we het maximale uit het leven mogen halen. Waar we onszelf op zoveel verschillende manieren mogen ervaren dat dit ons zo verrijkt dat angst en beperkingen vervagen en ophouden te bestaan. Een zalig leven en een leven dat vanuit elk moment en elke ademhaling een andere wending kan krijgen, omdat het maakbaar is en wij scheppende krachten bezitten. Alleen zijn we nu als een tovenaar die met zijn stokje rondzwaait en niet snapt wat hij tevoorschijn tovert. Onze realiteit herkennen als onze eigen schepping dat kost moed, om zover te komen en te snappen dat de ander geen schuld heeft aan onze eigen schepping.
Wij zijn het zaadje dat tot bloei komt. Wij bepalen wat voor een plant we worden. Wij bepalen of we ons laten terugsnoeien of weelderig verder groeien zonder begrenzingen. Onze enige opdracht is om tot bloei te komen, te ervaren en dat terug te nemen naar onszelf en onszelf als het geheel. Wees geen geknotte treurwilg, maar bloei als onkruid dat niet vergaat, maak connecties, en voed jezelf door het geheel te voeden.
Vaak durven we onszelf niet uit te drukken voor wie we zijn. We zijn bang beoordeeld en bekritiseerd te worden. We zien dit als een grote straf, iets dat we moeten zien te voorkomen. Het voelt alsof we minder waard zijn in zo’n moment. Het is een nare ervaring die we koste wat kost willen voorkomen. Dus worden we een slap aftreksel van wie we zijn. We herkennen onszelf niet meer en gaan als in een sleur verder met een leven dat niet voelt als ons leven. We zijn onszelf kwijt. We zeggen dan dingen als we staan niet meer in contact met onszelf. Maar het is ons niet gegeven in dergelijke momenten, om te zien dat we onszelf nooit kunnen kwijtraken en dat wij altijd de regie hebben over onze eigen ervaringen. Dit maakt het dan ook zo moeilijk om te zien dat het conflict, de strijd en het verschil van mening in onszelf zit.
Door het leven op een dualistische planeet of realiteit bestaan we fysiek uit twee geesten of bewustzijnen die gekoppeld zijn met een hele fragiele verbinding. Onze linker en rechter hersenhelft geven dit al mooi aan. Zodra deze verbinding kapot gaat zal het ene deel tegen het andere deel worden uitgespeeld. Als deze integratie of verbinding niet meer intact is dan kan een man bijvoorbeeld zich verwijfd voelen en dat veroordelen in zichzelf. Terwijl we allemaal vrouwelijkheid en mannelijkheid in ons hebben. Beide kwaliteiten kunnen we in verschillende ervaringen inzetten. Dat hoeft geen oordeel te zijn, dat is een verrijking. Dus het helen van de integratie leidt tot zelf-creatie waarbij we nieuw leven scheppen. Nieuw leven in onszelf om onszelf te realiseren wie we zijn en mogen zijn.
Die integratie in onszelf lijkt ver te zoeken momenteel. We drijven af naar een Technocratische realiteit waarin zelf-realisatie niet een doel op zich is. Het is de alchemist in ons die we weer tot leven moeten roepen. Want zoals wel wordt gezegd is een alchemist in staat om het lood van het ego om te zetten in het goud van de ziel. En als de ziel éénmaal geheeld is, is de alchemist in staat om alle materie in goud te veranderen. We gaan inderdaad gebukt onder het loodzware van het ego dat wil strijden voor zijn meningen. Terwijl we als schepper strijdloos het goud mogen ervaren van onze schepping. Als we teruggeven wat ons is gegeven en wat we hebben ontvangen dan geven we het goud van het leven door. De zelfexpressie van de één kan een verrijking zijn voor de ander zijn volgende zelfexpressie en zo groeien en bloeien we naar een realiteit die vrij is van participatie in dualiteit.
De zo broodnodige reset van onze collectieve realiteit kan een wedergeboorte zijn voor ons allen. Kunnen we de knop omzetten en zien dat het zo simpel is? We zijn en gaan nergens heen. We leven in onze eigen realiteit waarbij ons geestbewustzijn als een spiegel reflecteert. Het geeft aanzetten aan ons als alchemist zodat wij kunnen scheppen. We ervaren onszelf als jongeling, als ouderling en dan sterven we. Allemaal fasen van de reflectie van ons bewustzijn binnen het hier en nu. De relatie die we hebben ten opzichte van deze ervaringen is aan ons. Gaan we voor het loodzware ego of gaan we voor het sprankelende zelf. We zijn simpelweg zaadjes die geplant zijn. Onze kiemkracht is zo groot, de energie die we hebben is onmetelijk groot. Zowel voor het negatieve of positieve. Dat elke keer wanneer we scheppen en manifesteren we geschokt zijn van ons kunnen.
Het is een keuze om het leven zwaarmoedig op te pakken. Het leven kan niet alleen maar droefgeestig zijn in een dualistische wereld. Het leven is dat wat wij ervan maken en daar moeten we mee in het reine komen. Daar kunnen we een mening over hebben of wettelijk mogen hebben, maar aan het einde van de dag liggen we met onszelf in bed en aan het einde van ons leven kijken we onszelf in de ogen. Wees een alchemist en heel die brug tussen de dualiteit in onszelf en gebruik het als een hulpmiddel. Gebruik de geest als een hulpmiddel, gebruik het ego als een hulpmiddel. Gebruik dat wat we als tovenaar in onze trukendoos hebben zitten, want wat voor de één een truck kan zijn is voor de ander een hulpmiddel om te komen tot zelfrealisatie. Daar kunnen we een mening over hebben of we proberen voor onszelf uit waar onze hulpmiddelen ons heen kunnen leiden. Bedenk dat we hier zijn en hier blijven in dit leven, schrik niet van onze scheppende krachten, gebruik ze om hier te blijven. Te groeien als een zaadje in een weelderig onkruid dat niet vergaat.
Broodje schuifkaas 